Babam

Hep annemden bahsettim farkındayım,yokluğuna dayanabilmek için yazmam gerekiyordu bir şekilde atmam gerekiyordu  içimdekileri sessizce ağlarken duyun istedim hıçkırıklarımı...
Şimdi babamı anlatmak istiyorum,dev çınarım hayatta örnek alınabilecek tek adamdır benim babam, sevgim o kadar büyükki ona karşı hep ya birgün babamı kaybedersem ne yaparım diye düşünüyordum sonra bigün bi baktım annem gitmiş...
Babam gözyaşlarıyla kalakalmış kapıda,ben abime sarılırken hatırlıyorum kendimi...
Bir söz söylemişti, küçük kıyamet eşin ölünce, büyük kıyamet ise kendin ölünce koparmış diye... Hiç unutmadım.
Babam benim çocukken tek kahramanımdı,işe gitmesin diye kapıda ağladığım o günler dün gibi aklımda hala,
Bir resmimiz vardı balkonda, ben daha küçüğüm beni almış kucağına ama üşümüş belli, o resme bakıp bakıp ağladığım geceleri de hiç unutmuyorum.
Bana her akşam çikolata aldığı o günleri ve 4 tekerlikli ilk bisikletimi sırtında getirişini...
Küçükken neler yaşadığını anlattıklarından hatırlıyorum.
Benim babam hiç Çocuk olamamış ki,12 yaşında İstanbul'a gelmiş çalışmaya başlamış...
Ben babamla annemle pek yaşayamadım dedi,12 yaşından önce çobanmış babası onu görmeye geldiğinde dünyanın en mutlu insanı olurmuş,gittiğinde ise dünyanın en üzgün insanı... Babam gittiğinde hüngür hüngür ağlardım dedi....
Benim babam benim canım hiç ağlamasaydı keşke...
Keşke hep mutlu olsaydı bize yaşattığı mutlulukları kendi de tadabilseydi...
İnşallah bizim gibi evlatların olduğu için mutlusundur babacığım.
Hep söylediğim ve söyleyeceğim gibi
SENİ SEVİYORUMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM