ANNEM

Hep seni özlüyorum ben, seni arıyorum..

ama soramıyorum kimselere çünkü artık yoksun sen..

Bedenin o güzel yüzün bakmaya doyamadığım yeşil gözlerin kapalı

ve toprağın altında ne halde bilmiyorum...

Anne diyen çocukların yüzlerine bakıyorum...

hepsinin gözlerinin içi gülüyor anne ...

Benim gözlerimin ışığıysa çoktan söndü...

Parıldamıyorlar artık bide artık eskisi gibi herseye gülmüyorum..

Gülüşlerim, sevinçlerim, mutluluklarım hep yarım hep eksik ...

Hala bir yerlerden cıkıp gelicekmişssin gibi hissediyorum..

Hala hep hastaymışsın da iyilesecekmişsin umudu var içimde bir yerlerde...

Gözlerin aklımdan hiç gitmiyor anne ..

Hep hasta halinle hatırlıyorum seni, iğneler canını yaktığında ki o yüzünü hatırlıyorum...

Ben arkamı dönüp bakamazken senin yaşadıklarını düşünmek bile istemiyorum...

Yaşadığım acı geçirdiğim tecrübeler beni ne kadar büyüttü bilemezsin anne...

Hayatın seninle beraber ne kadar anlamlı olduğunu anladım...

Gitmemen için elimizden geleni yaptık sende cok savaştın ama beceremedik Anne

Yenildik kaybettik ...

Sen gittin, 

gidecegini bile bile gittin...

Canımın acısını sana anlatamam anne..

Şimdi bir boşluğun içinde dönüp dururken buluyorum kendimi..

Bazen yalnız zaman zaman çaresiz ama hep buruk ...

Senin yokluğun benim hayatımın en büyük yerinde diz çöküyor anne...

Ellerinden cok tuttum ama seni ordan kaldıramadığım için affet beni..

Hiç bir hastalığa bahane bulmuyorum anne...

Gidecek vaktimiz gelmişse güle güle bile demeden gideriz zaten...

Bu yüzden ne diyecek söz nede keşke gitmeseydin diyecek yüreğim var...

Tek istediğim yattın yer cennet olsun anneciğim...