Aydan'ın içinden gelenler ...

Küçükken hep bir hayalim vardı yazar olmak...
Yazarsam eğer insanlar beni hep daha iyi anlar diye düşünürdüm hep..
İçimde ki o bitmek bilmeyen yokuşuna belki koşarak cıkarlar diye yazmak istedim...
Aynaya bakıp ağlarken gözyaşlarımın hangi tarafa süzüldüğünü bilmek istedim ben..
Saçmaydı evet ...
Gözyaşlarım hep dudagıma değip çenemden aşagı doğru gittiler..
Hiç silmedim onları ...
Elimden geldiğince anlatmaya calıstım kendimi aşkıma arkadaslarıma anneme,babama...
Beni hiç kimse anlayamadı...
Ya da anlamak istemediler....
Hep susmayı insanlara içten yürekten gelerek davranmayı seçtim..
Başardım da...
Artık ben onların zihninde Aydan dediklerin de temiz yürekli insan izini taşıyorum..
ve bu beni cok mutlu ediyor...
Verdiğim değerin bu sözle anlam kazanması daha da iyi olmaya itiyor beni...
Ben aslında bizi yazmak istedim 
senin bana duyduğun o büyük aşkı..
Ama seni okadar cok sevdim ki Umut ...
O kadar fazla ki sen yanımdayken bile senden ayrı kalacagım için kahroldum ben...
seni o kadar cok sevdim ki, gözlerine bakarken hayata geldiğim için hep sükrettim..
Seni okadar cok sevdim ki uykularımı feda ettim sana...
Seni o kadar cok sevdim ki hayat ışıgım oldun benim bi kolum bi ayagım bi gözüm oldun
Ama kalbimin bütünü senin oldu...
Sonra anladım ki ben yazamam cünkü yazmak istediklerimin hepsini yaşadım ben ...
Yaşadım ve sindirdim hayatıma...
Sen bana verdiğin sevginle sen benim masalım oldun ...
Ben öylece kalakaldım...
Şimdi gecenin tam 3'ü ...
en cok annemi özlüyorum artık...
annemin gözlerine ağlıyorum...
annemin o pamuk ellerine siliyorum sonra gözyaşlarımı...
en cok onun için yazmak istiyorum..
Ölmemesi için nasıl savaş verdiğimi anlatmak istiyorum...
sonra düşünüyorum da beni yalnız yaşayan anlar 
yaşamayan ise benim arkadaşlarım gibi...
arkasına bakmaz ÇEKER ve GİDER...
ama ayaklarını VURA VURA...
yüzüme BAKA BAKA...
Sonra hiç bişey olmamıs gibi KONUŞA KONUŞA
öyleyse EYVALLAH ...