Nefes alıp, yaşadığım bir günün daha karanlığına gömülüyor İstanbul...
Yağmurdan arta kalan havayı çekiyorum içime
Hem mis gibi hem serince, üşüyorum...
Annesine sarılan bir evlat görüyorum ağlıyor sanki omuzunda başı,
Camdan öylece izliyorum onları evlat arabasına binip uzaklara gidiyor belli ki...
Ben ise her gün annemin geri gelmeyeceğini bile bile bekliyorum onu,
Bir gün kapı çalar içeri girer gitmedim der diye bekliyorum.
Gittiği günden beri değil,hasta olduğu günden beri bekliyorum...
Yüzüne bakarken bile özlüyordum annemi...
Şimdi yokluğunu gizliyorum kendimden. bir gün gelecekmiş gibi kuruyorum hayallerimi, onsuz eksik kalıyor yarım kalıyor hayallerim...
Annem,
Yanımda olsaydın burada evimizde olsaydın her şey daha başka olurdu belki, her sabah uyandığımda kalbimin büyük köşesi için için ağlamazdı belki...
Gittiğin yerde rahat uyu meleğim...
Ben senin dualarınla mutluyum ...