Sadece sustum

Konuşmaya yetecek gücüm olsaydı eğer susmaktan yorulmazdım.
Anlatırdım içime dolup taşan sancılarımı...
Boğazıma kadar gelmesini beklemezdim gözlerime biriken damlaları...
Çeşit ceşit insanlar tanıdım, hepsi farklı yerden yaraladılar kalbimden.
Sustum.
Konuşmaktan hep vazgeçtim. 
Annemin acısı büyük sabırla atlatmaya çalıştım.
Ama dokundukları yerde kalbim kanayarak ağladım.
Büzdüm dudaklarımı yalnızlığımla kaldım, annemi özledim
iki çift yeşil gözsüz ve güvenli kucaksız kaldım
yine sustum konuşamadım.
Öylece uzayan yollara baktım. 
Umutsuzca gelmesini bekledim.
Hiç gözükmedi sokağın başında annemin adımları
Ben yine sustum...
Susmaktan başka çarem olsaydı yorulmazdı kelimelerim.
Çıkardı içiimden dışarıya titreyen sesim.
Ben hep susuyorum ama içimden hep senle konuşuyorum anneciğim.
İyimisin?